مخرب ترین عامل دین و دنیا

ب «قیاس» ، باب «توجیه» و همه ش شگرد ها و شیوه هایی که انسان را از خدا جدا می کند شیطات برای اولین بار به انسان آموخت. این شیوه ها که از خلقت حضرت آدم علیه السلام بوده و تا آخر الزمان هم وجود دارد حتی در قیامت هم وقتی انسان ها در برابر دادگاه الهی می ایستند برای گریز از مواخذه الهی به این شیوه ها چنگ می زنند.

شیطان بهانه ی سجده نکردن به آدم علیه السلام را با مقایسه خود با آدم علیه السلام توجیه کرد و گفت: «اسجُدُ لِمَن خَلقتَ طینا» (1).

اگر از خلقت حضرت آدم علیه السلام و از دادگاه عدل الهی در قیامت بگذریم نمونه های فراوانی را در زندگی بشر و حتی دز زندگی خود به خوبی مشاهده می کنمی کهنیازی به بیان آن نیست کافی است فکر کنیم آخرین بازی که توجیه کریدم کی و کجا بود. آنگاه به وسوسه ای که گاه و بی گاه به سراغ ما می آید پی می بریم زندگی و حیات پیامبران و امامان معصوم علیهم السلام پر از افرادی که باب توجیه را باز می کردند قصه «طالوت و جالوت» از آن دسته است «فلما فصل طالوت بالجنود قال إن الله مبتلیکم بنهر فمن شرب منه فلیس منی و من لم یطعمه فانه منی الا من اغترف غرفة بیده فشربوا منه إلا قلیلا منهم فلما جاوزه هو الذین آمنوا معه قالوا لا طاقة لنا الیوم بجالوت و جنوده قال الذین یظنون انهم ملاقو الله کم من فئه قلیلة غلبت فئة کثیره باذن الله و الله مع الصابرین".(2)

"و هنگامی که طالوت(به فرماندهی لشکر بنی اسرائیل منصوب شد و) سپاهیان را با خود بیرون برد و به آنها گفت: "خداوند شما را به وسیله یک نهر، آزمایش می کند آنها که (به هنگام تشنگی) از آن بنوشد از من نیستند و آنها که جز عده کمی همگی از آن آب نوشیدند. سپس هنگامی که او و افرادی که به او ایمان آورده بودند، (و از بوته آزمایش سالم به در آمدند) از آن گذشتند، (از کمی نفرات خود ناراحت شدند، و عده ای گفتند،"امروز" ما توانایی مقابله با "جالوت" و سپاهیان او را نداریم. اما آنها که می دانستند خدا را ملاقات خواهند کرد (و به روز رستاخیز ایمان داشتند) گفتند "چه بسیار گروه های کوچکی که به فرمان خدا، برگروه های عظمیمی پیروز شدند. و خداوند با صابران(و استقامت کنندگان) است".

اگر برداشتی نمادین از این آیه شریفه داشته باشیم و ابتلاء و امتحان الهی برای هر فرد وهر قومی را به تناسب زمان و فرهنگ حاکم برآن عصر بدانیم باید گفت هر "نهی" از سوی رهبر دینی در هر عصری واجب الاطاعه است و آن نهی حکم همان نهر آب را دارد.

اگر رهبری دینی، مسئولان رابه دوری از تجمل گرایی امر می کند هر کس به سوی این پدیده برود درست مانند آن است که از نهر آب ممنوعه نوشیده است.

اگر رهبری دینی جامعه را به سوی آرامش و پرهیز از تنش می خواند هر کس برخلاف آن عمل کند سرنوشت او سرنوشت همان بازماندگان کنار نهر آب است.

واقعیت این است که کسی که "باب توجیه" را برای سرپیچی از کلام رهبری دینی باز می کند رابطه ی "امت و امامت" را در فرهنگ و حیانی و مکتب تشیع نفهمیده است حتی اگر حرکت او با استناد با الفاظ مقدس و روش های به ظاهر دیندارانه و دلسوزانه باشد.

معاویه توجیه می کرد می گفت: به خاطر نزدیکی به روم باید کاخ ساخت تا ابهت مسلمانان در نزد بیگانگان دو چندان شود و با همین توجیه جامعه اسلامی را به سوی تجمل گرایی سوق داد و بیت المال را در جاهای غیر ضروری هزینه کرد و والیان و حاکمان جامعه اسلامی را با خوی کاخ نشینی آشتی داد. توجیه لباس حق پوشاندن به چیز باطلی است نوعی گول زدن خود و دیگران برای فرار از تکلیف به هر نامی و با هر لباسی و به هر وسیله ای حتی اگر آن نام لباس و وسیله نام و لباس و وسیله ای مقدس باشد.

در عصر امام حسین (علیه السلام) خواص جامعه هم در برابر حکومت یزید و هم در برابر حرکت امام حسین (علیه السلام) باب توجیه را باز کردند، کار آنان به جایی رسید که امام حسین (علیه السلام) را هم با الفاظ مقدس توصیه می کردند که همه آنان چیزی جز توجیه و فرار از جهاد نبود.

"به امام حسین(علیه السلام) می گفتند: شما در مدینه و مکه محترمید و در یمن آن همه شیعه هست. به گوشه ای بروید که با یزید کاری نداشته باشید(3) یزید هم با شما کاری نداشته باشد! این همه مرید، این همه شیعیان، زندگی کنید، عبادت و تبلیغ کنید! چرا قیام کردید؟ قضیه چیست؟" (4)

اما امام بدون گوش دادن به توجیهات شیطانی در زرورق واژه های مقدس حرکتی را آغاز کرد که برای همیشه اسلام و مکتب ختمی مرتبت را زنده نگه داشت، حضرت به خوبی می دانستند آن روز حفظ اسلام به عبادت کردن و حاکمیت بربخشی از جهان اسلام و تنها تبلیغ دین نیست بلکه حفظ اسلام به رویارویی با جریانی است که همه هستی اسلام و همه مجاهدت های پیامبر(صلی الله علیه و آله) و علی (علیه السلام) و صحابه را برباد می دهد از این رو توجیه نکرد.

"امام حسین(علیه السلام) می دانست که اگر این حرکت را نکند این امضای او این سکوت او این سکون او چه برسر اسلام خواهد آورد.

وقتی قدرتی همه امکانات جوامع و یا یک جامعه را در اختیار دارد و راه طغیان پیش می گیرد و جلو می رود اگر مردان و داعیه داران حق در مقابل او اظهار وجود نکنند و حرکت او را تخطئه نکنند با این عمل کار او را امضا کرده اند، یعنی ظلم به امضای اهل حق می رسد بدون این که خودشان خواسته باشند.

این گناهی بود که آن روز بزرگان و آقازادگان بنی هاشم و فرزندان سردمداران بزرگ صدر اسلام مرتکب شدند. امام حسین (علیه السلام) این را برنمی تافت لذا قیام کرد." (5)

عاشورا به ما می آموزد که "اگر کسانی برای حفظ جان شان راه خدا را ترک کنند و آن جا که باید حق بگویند نگویند چون جان شان به خطر می افتد یا برای مقام شان یا برای شغل شان یا برای پول شان یا محبت به اولاد خانواده و نزدیکان و دوستان شان راه خدا را رها کنند آن وقت حسین بن علی (علیه السلام) به مسلخ کربلا خواهند رفت و به قتل گاه کشیده خواهند شد آن وقت یزیدها برسر کار می آیند و بنی امیه هزار ماه (13) بر کشوری که پیغمبر به وجود آورده بود. حکومت خواهند کرد و "امامت" به "سلطنت" تبدیل خواهد شد." (6)

پی نوشت ها :

1.اسراء، آیه 62.

2.بقره ایه 249

3.اللهوف، ص39-40، الکامل، ج4، ص38-39، بحار الانوار، ج44،ص329

4.بیانات مقام معظم رهبری،19/3/1374

5.همان، 27/12/1380

6.بیانات مقام معظم رهبری، 20/3/1375